صبا از کشور آن پاکدامان دیر می آید

ز یوسف بوی پیراهن به کنعان دیر می آید

سواری تند در جولان و شوری نیست در میدان

چرا آن شهسوار افکن به میدان دیر می آید

مگر از سیل اشگم پای قاصد در گلست آنجا

که سخت این بار از آن راه بیابان دیر می آید

همانا باد هم خوش کرده منزلگاه جانان را

که بر بالین این بیمار گریان دیر می آید

تو را انگشت همدم کافت جان تو زود آمد

مرا این می کشد کان آفت جان دیر می آید

برای میهمانی می کنم دل را کباب اما

دلم بسیار می سوزد که مهمان دیر می آید

تو داری محتشم ز آشوب دوران کلفتی منهم

دلی پر غصه کان آشوب دوران دیر می آید